Είναι επίσης αλήθεια ότι όλοι εμείς ως άτομα αντιμέτωποι με αυτήν την κρίση, βιώνουμε πρωτόγνωρα συναισθήματα, θυμού, αγωνίας, ανασφάλειας, θλίψης, πολλές φορές κατάθλιψης , βιώνοντας ταυτόχρονα πρωτόγνωρες συνθήκες διαβίωσης.
Είναι επίσης αλήθεια ότι οι εσωτερικές μας συγκρούσεις είναι πια καθημερινότητα. Οι επιλογές δεν είναι πια μαύρο ή άσπρο, αν υποθέσουμε ότι κάποτε ήταν.
Και όσο η καθημερινότητα δυσκολεύει , τόσο θα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με διλήμματα και αντιφάσεις πρωτοείσακτα στην ατομική μας λειτουργία.
Κάπως έτσι, προσωπικά, βιώνω την κατάληψη των εργαζομένων του Δήμου Παλλήνης.
Αυτοί που σήμερα αποφάσισαν να τεθούν κάποιες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα, είναι αυτοί που προσέλαβαν αυτούς τους δημοσίους υπαλλήλους, χωρίς να καταγράψουν τις πραγματικές ανάγκες του δημοσίου τομέα, είναι αυτοί που δημιούργησαν τους συμβασιούχους του Δημοσίου, μόνο και μόνο για πελατειακούς λόγους, δημιουργώντας ένα κράτος υπερμεγέθες και φυσικά ελλειμματικό.
Αυτοί που σήμερα αδιαφορούν για το κλείσιμο των επιχειρήσεων και το 1.200.000 ανέργους είναι αυτοί που χρόνια τώρα εφάρμοσαν πολιτικές αποβιομηχανοποίησης .
Αυτοί που σήμερα μεταρρυθμίζουν το κοινωνικό κράτος, που χρειάζεται μεταρρύθμιση, και κραυγάζουν για τα «μαιμού»επιδόματα και τις «μαιμού» αγροτικές επιδοτήσεις είναι αυτοί που νομοθετούσαν, έθεταν το θεσμικό πλαίσιο, δημιουργούσαν τους μηχανισμούς ελέγχου, ενέκριναν τις χρηματοδοτήσεις.
Αυτοί που σήμερα μειώνουν τις χρηματοδοτήσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι αυτοί που επένδυαν πολιτικά και πελατειακά στην τοπική αυτοδιοίκηση, δημιουργώντας στρατιές συμβασιούχων αορίστου χρόνου η ορισμένου χρόνου.
Οι παραπάνω αλήθειες είναι γνωστές πια. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατι αντι να τιμωρούνται οι θύτες, από την σημερινή πολιτική, τιμωρούνται τα θύματα. Γιατί αυτές οι αλήθειες οδήγησαν, δικαίως η αδίκως να χαθεί η αξιοπιστία προς οποιονδήποτε ασκεί διοίκηση. Και όσο ο χρόνος προχωράει και τα ατομικά προβλήματα οξύνονται, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Είναι η κόκκινη γραμμή όπου συγκρούεται, η λογική με το συναίσθημα. Η εκτόνωση μπορεί να είναι επί δικαίων και αδίκων.
Αυτό νοιώθω αυτές τις μέρες με αφορμή την κατάληψη των εργαζομένων του Δήμου μας.
Ο Δήμος Παλλήνης παραμένει μέχρι και αυτήν την στιγμή ένας οικονομικά υγιής Δήμος, αναπτυξιακά προσανατολισμένος και κυρίως ένας Δήμος που καθημερινά στέκεται δίπλα στους δημότες του. Είναι ένας Δήμος που καθημερινά δημιουργεί τις προϋποθέσεις κοινωνικής σύγκλισης με στόχο την κοινωνική συνοχή. Είναι ένας Δήμος που στάθηκε στο πλευρό των εργαζομένων, που αντέδρασε ακαριαία και στάθηκε απέναντι, σε οτιδήποτε κρίθηκε ότι μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην βιωσιμότητα και στην συνέχιση της λειτουργίας του.
Είναι υποχρέωση λοιπόν να κρατήσουμε αυτό το οχυρό στην τοπική κοινωνία ζωντανό. Είναι υποχρέωση να προχωρήσουμε μαζί εργαζόμενοι και αιρετοί , μέσα σε ένα πλαίσιο όμως που να διασφαλίζει το αύριο του Δήμου, τον Δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των υπηρεσιών μας. Και αυτό δεν διασφαλίζεται με το κλείσιμο του Δήμου. Δεν διασφαλίζεται με την υστέρηση προς τους δημότες μας, των παρεχόμενων ανταποδοτικών υπηρεσιών. Το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί είναι η επίσπευση δρομολογημένων ήδη πραγμάτων. Και θα γίνει ως δίκαιη απαίτηση των δημοτών , οι οποίοι από το υστέρημα τους πληρώνουν γι αυτές τις υπηρεσίες. Προυπόθεση είναι να ανατρέψουμε ξεπερασμένες λογικές, οι αιρετοί και οι εργαζόμενοι.
Είναι επίσης υποχρέωση να σταθούμε κοντά και δίπλα για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την λαίλαπα των μνημονίων και της πολιτικής τους. Η εναντίωση της μιας ομάδας με την άλλη δεν είναι το ζητούμενο. Οι διαχωριστικές γραμμές, αιρετών και εργαζομένων, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, δεν οδηγούν σε λύσεις αλλά σε παραπέρα διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Είναι τέλος υποχρέωση μας να πάρουμε θέση για όλα τα θέματα, πέρα από αυτά που αφορούν τον μικρόκοσμο μας. Σήμερα μας ζητούν να στείλουμε ονόματα, για να συμπληρώσουν τον μαγικό αριθμό των 2.000 υπαλλήλων που αύριο θα γίνουν 20.000 και μέχρι το 2016 θα γίνουν 150.000 γιατί αυτός είναι ο στόχος, που θα είναι τελικά 250.000 αν συνυπολογίσουμε τους υπο συνταξιοδότηση δημοσίους υπαλλήλους, κι εμείς αντιδρούμε.
Είναι υποχρέωση μας να δούμε όμως και το 1.200.000 εκ. ανέργους και τους επαπειλούμενους ιδιωτικούς υπαλλήλους που δεν έχουν την τύχη της προβολής και της δημοσιότητας των προβλημάτων τους από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Αν κάποτε χρησιμοποιούσαμε το εμείς και όχι το εγώ ως πολιτική φιλοσοφία, σήμερα είναι κατεπείγουσα ανάγκη να διοχετευθεί ως φυσική λειτουργία.
http://irinikounenaki.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου