Μια αλεπού πεινασμένη είδε πάνω σ' ένα δέντρο πλεγμένη μια κληματαριά γεμάτη χοντρόρωγα και κατακόκκινα σταφύλια. Τα ζήλεψε και πολύ επιθυμούσε να τα δοκιμάσει, μα πώς ν' ανεβεί; Οι αλεπούδες δεν είναι γατιά…….
Ωστόσο, δοκίμασε κάμποσες φορές να ανέβει στην κορυφή….
Πιάστηκε από δω, πιάστηκε από κει, δεν τα κατάφερνε. Καθότανε μόνο από κάτω, σήκωνε τα μάτια της στα σταφύλια, τα κοίταζε καλά - καλά κι ο καημός τους την έτρωγε. Είδε και από είδε και απελπισμένη, για να παρηγορηθεί, κορόιδεψε η ίδια τον
εαυτό της:
- Δε βαριέσαι, δεν πειράζει, ας πάμε παρακάτω... Εξάλλου αυτά δεν τρώγονται.
Αγίνωτα είναι ακόμη...
Τα σταφύλια, ακούοντάς τη, μοιάζανε να την ειρωνεύονται και να την περιγελούν.
- Ακούς εκεί... Είμαστε, λέει, αγίνωτα!... Εμείς, κυρα-αλεπού δεν είμαστε αγίνωτα. Γλυκά σαν το μέλι είμαστε. Μα αφού δε μας φτάνεις, τι να πεις... μας λες αγίνωτα για να ξεγελάσεις την ανημποριά σου!...
«Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», λέει η σοφή λαϊκή παροιμία και το χειρότερο είναι πως σε κάποιους έχει γίνει βίωμα…..
Με το που αντιλαμβάνονται ότι είναι ανίκανοι για κάτι, αυτομάτως βάζουν σε λειτουργία το μηχανισμό να χαμηλώσουν τους άλλους αντί να προσπαθήσουν να…… ψηλώσουν οι ίδιοι! Αντί να αποδεχθούν λοιπόν την αδυναμία τους, «χρίζουν» τα πράγματα στημένα! Νομίζουν ότι βολεύονται με τη λογική της απόρριψης και της απαξίωσης των άλλων και παραβλέπουν την αυτοκριτική και την αυτογνωσία που πονάει………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου